لا وینگ‌سزی با این باور که نوشتن ترانه‌های کانتاپوپ یک استعداد خدا داده است، تصمیم می‌گیرد آن را به شغل مادام‌العمر خود تبدیل کند. اما هر چقدر سزی تلاش می‌کند مهارت‌های نوشتن ترانه خود را تقویت کند و دایره اجتماعی‌اش را گسترش دهد، به نظر می‌رسد هیچ چیز طبق برنامه پیش نمی‌رود. اگر اراده وجود داشته باشد، اما راهی نباشد چه؟